روانشناس و روانکاو هر دو در زمینه مشکلات روانشناختی کار می‌کنند، اما روش درمان و نظریات (مبنای درمان) آنها بسیار متفاوت است. روانشناسان به‌طورکلی به بیمار گوش می‌دهند و اجازه می‌دهند تا بیمار درباره مسائلی که او را نگران می‌کند صحبت کند. از طرف دیگر، روانکاوان بر روی خاطرات ناخودآگاه بیمار تمرکز می‌کنند تا راه‌حلی برای مشکل فعلی پیدا کنند. به بیان دیگر، روانشناس بر اساس حرف‌های مراجع و با دیدگاه مشکل محور، به وی راهنمایی می‌دهد و در درمان اختلالات یا مشکلات به وی کمک می‌کند. در حالی که یک روانکاو به ناخودآگاه مراجع توجه می‌کند و عملاً از حرف‌هایی که گفته نمی‌شود، درمان را انجام می‌دهد!